недеља, 9. новембар 2008.

za tebe....









Za osobu koja je mom zivotu dala puni smisao. Za moje svetlo u tunelu, koje je uchinilo da sva ostala svetla budu nalik na baterijsku lampu kojoj nestaje baterije u odnosu na sunchev zrak kojim si TI osvetlila moj put.
Danas je tvoj dan. I sutra je. I svaki sledeci. Do kraja sveta je svaki dan tvoj, Draguljche...

................................................................

It was a miracle I even got out of Longwood alive,
this town full of men with big mouths and no guts;
I mean if you can just picture it,
the whole third floor of the hotel gutted by the blast
and the street below showered in shards of broken glass,

and all the drunks pouring out of the dance halls
staring up at the smoke and the flames;
and the blind pencil seller waving his stick
shouting for his dog that lay dead on the side of the road;
and me, if you can believe this,
at the wheel of the of the car
closing my eyes and actually praying;
not to God above but to you, saying:

Help me, girl; help me, girl
I'll love you till the end of the world
With your eyes black as coal
and your long dark curls

Some things we plan,
we sit and we invent and we plot and cook up;
others are works of inspiration, of poetry;
and it was this genius hand that pushed me up the hotel stairs
to say my last goodbye
to a hair as white as snow and of pale blue eyes
[saying:]
I gotta go; I gotta go,
the bomb in the bread basket are ready to blow

in this town of men with big mouths and no guts,
the pencil seller's dog, spooked by the explosion,
leaping under my wheels as I careered out of Longwood
on my way to you waiting in your dress,
in your dress of blue

I said:
Thank you, girl; thank you, girl
I'll love you till the end of the world
with your eyes black as coal
and your long, dark curls

and with the horses prancing through the fields,
with my knife in my jeans and the rain on the shield;
I sang a song for the glory of the beauty of you
waiting for me
in your dress of blue

Thank you, girl. Thank you, girl
I'll love you till the end of the world
with your eyes black as coal
and your long, dark curls

DINKICEVIM STAZAMA REVOLUCIJE (pdv )

Ako je Srbija chmar Evrope, onda je jugoistochna Srbija njen hemoroid !!!

..............................................................


Draga netizenke i dragi netizeni, od sada pa nadalje i ubuduce, Vas omiljeni tragach za vec pronadjenim , pishach niz vetar i najlajaviji zhivi stvor od kad je sveta i veka(nakon rahmetli Titovog Reksa, razume se) - ce svake nedelje na ovom blogu objavljivati P.D.V.(Putopise o Divljim Vukojebinama) svima nama dragih beogradskih predgradja.

U premijernoj epizodi put nas vodi u GROCKU. Moram da vam priznam da sam jako nestrpljiv da dublje istrazim kulturu i obichaje ljudi koji zive u naseljima poput Bolecha, Begaljice, Ritopeka, Zaklopache i ostalih.

Mnogi ce, naravno, cinichno pomisliti kako se Anarhitekta sprda sa ruralnom populacijom, ali greshe!!! Upravo je suprotno. Vecina vas ovo chita udobno zavaljena ispred svojih kompjutera, uzivajuci u svim blagodetima brzog interneta. Recenice poput "Hej, sta sam iskopao na youtube, moras da vidis" ili "Bacicu ti na mejl" (da ne spominjem "Imas li facebook/myspace/msn") su postale uobichajene...ali, da li je svugde tako?

Sta je sa nasim vrsnjacima koji su tehnoloshki, a samim tim i dobrim delom kulturno osakaceni, samo zbog toga jer zive petnaestak kilometara od centra zbivanja, u vukojebinama in the middle of nowhere?! Evo, Indjija je pozitivan primer. Simbolichno, mozda zato sto se nalazi severno od Beograda, on the road to EU. Jebiga, Vojvodina je ipak bila Austrougarska nekad, to se oseti i dan danas. A, kad se krene na jug/jugoistok, vazi ona stara "sto juznije, to tuznije".

Ako je Srbija chmar Evrope, onda je jugoistochna Srbija njen hemoroid !!!

Koliko je nebriga dosadasnjih vlasti, zajedno sa ovom, "svenarodnom i (shatro) demokratskom" doprinela tome? Koliko udaljenost od 15 km od epicentra zbivanja moze da znachi u kulturnom i drustvenom smislu? Bez biblioteke? Bez knjizare? Bez sirokopojasnog interneta?
Zalosno je sto vecina ljudi iz takvih naselja, u potrazi trbuhom za kruhom "(e)migriraju" u sopstvenoj drzavi. Plate u Beogradu su vece nego u tim, nazovimo ih-daljim predgradjima...ali su i troskovi zivota veci, pa mu dodje na isto. Kako danas, kad je ceo svet postao "jedno globalno selo", pribliziti selo gradu, ili, mozda bas u duhu te recenice, pribliziti grad selu? Kako zaustaviti podelu koja je sve ochitija, u kojoj mladi i so called urbani (sic!) ljudi arogantno s visine gledaju na one kojima je uskracena ta famozna moc informacije? U ovom naopakom svetu termin "pametan" je postao sinonim za "uuu, znas sta sve on zna i kakve informacije ima". Kriticka moc rasudjivanja je postala ravna nuli. upijamo informacije sa svih strana, kao sundjeri, nemajuci vremena i actually ne zeleci da ih kritichki obradimo.
Mozda su ljudi van epicentra u tom smislu osakaceni nedostatkom gomile informacija koju mi posedujemo...a mozda su bas zbog toga blazheni i znaju neshto sto mi ne znamo. Kako je jednom prilikom rekao Nikita Mihalkov na premijeri jednog njegovog filma u Sava Centru pre desetak godina - "tamo gde je siromastvo vece, kreativnost je razvijenija. U Danskoj, na primer-prave odlichan margarin."

U nedeljama pred nama, pokusacu, zajedno sa svojom "asistenticom" Svetlanom, da priblizim taj svet, koji je tako blizu a tako daleko, onim netizenima koji su vishe puta u svom zivotu bili u Bechu ili Briselu nego u Begaljici i Bolechu. U svojoj mashti, vec vidim Felinijeve kadrove, prozete Beat
Stevie
atmosferom. Naravno da nece biti tako, nazalost ili na srecu. Obecavam lichni pechat Anarhitekte u svakoj reportazi, u svakoj fotki, u svakom video klipu.

Vezite se....

STUDENI STUDENI...

Pre svega da cestitam svima Dan pobede nad fasizmom.














Doduse, danas je i 15 godina kako je srushen Stari Most u Mostaru.Jeste, izgradjen je novi (josh lepshi i josh stariji:) ), ali nekako se uvek shtrecnem na danasnji dan, u 10:03 am.












Kao sto se da videti, nisam palamudio ovde skoro dvadesetak dana. Nje bilo vremena, a ni potrebe. Par finih koncerata (Johnny Winter is my favourite), par ocajnih filmova i to bi bilo sve. Hm, serem. Ananas ekspres je skroz kul film, Ljubav u Barseloni takodje. Trka Smrti jeste livada za mozak ali je lepo legla bash za to. Karantin, Grad Svetla, dokumentarac o Rolling Stones, Pravicno ubistvo, Seks Klub - nisam gledao, mada planiram. Hellboy je...blaaah, nishta narocito, ocekivao sma vishe, ali zato me MaX Payne toliko razocarao da sam fizicki osetio bol zbog masakriranja jedne od meni najdrazih video igara. Odlichnu recenziju mozete procitati na blogu CVECE ZLA I NAOPAKOG, tako da nema potrebe da ja palamudim ishta oko toga.
Hm, dobar deo od ovih dvadesetak dana moje blogerske apstinencije je, sto se tiche muzike, protekao u nekom dzezu, ambijentalnom dramenbejsu,pomalo shansonama i nekim laganim zenskim vokalima; a ponajvise u trip hopu. Iskren da bude, jedan moj drug, poznat kao veliki fan Zapinog lika, dela i brkova - me strasno ispreskakao pre par dana u vezi mog (nedovoljnog) poznavanja iz rpedmeta zvanog Zapologija, da evo vec cetiri dana u plejlisti imam samo albume doticnog genija (ne onog koji me isprozivao, nego Zape, of course:) ). Antimatter, Sia, Play Radio Play, Les nubians su takodje cesto bili u mojoj plejlisti do pre 4 dana. Ima toga josh, ali me mrzi sad da linkujem, mozda ovih dana okachim linkove za dobre albume koje sam slushao u poslednje vreme.
E da, opet nemam 'leba da jedem jer sam dokupio neke brojeve Dilan Doga koji mi nedostaju. Budite ljubazni i poshaljite mi neke pare da prezivim do 15.11. Zhiro rachun, kao i svaki pravi anarhitekta - nemam, stoga moracete da me kontaktirate lichno em personalno ovdi na ovi blog od mene.

Dok ne linkujem albume koju sam slushao, izvolite USERITE SE OD SKIDANJA ODLICHNE MUZIKE

A o novim Tozzinjovim avanturama, ciji je zivot uzbudljiviji od zivota bilo koje kasirke u Maxi-ju mozete da chitate u blogu iznad. molio bih "internetktualce" koji bojskautuju moj blog, da lagano odjebu, jer shtivo na ovom blogchetu nije namenjeno njihovim tananim osecajima za filng i laziranju Stendalovog sindroma kojim zhele da se podiche.